گوری خان در مورد همسر خود سخن میگوید .

در این جا مصاحبه ای جالب گوری خان را آورده ایم که وی به سوالات در مورد کینگ خان  این چنین جواب میدهد :

- آیا ناراحت نمی شود که هر جا می رود عده زیادی از مردم دورش حلقه می زنند ؟

گوری خان : این سئوال خنده آور است .چون شاهرخ ،عاشق این است که جلب توجه کند و همیشه در اوج باشد. او به عشق اینکه در تمام دنیا سرشناس بشود و مردم برای گرفتن امضاء از وی صف می کشند، بازیگر شده. او از علاقه مردم نه تنها ناراحت می شود بلکه به آنها عادت کرده و می ترسد از روزی که دیگر هیچ کس او را نشناسد.

- کارهای مورد علاقه او چیست؟

بعد از آشنایی با کاجول و صمیمی شدن با او یاد گرفت که با کتاب دوست باشد .چون کاجول عاشق کتاب خواندن است و شاهرخ را هم وادار کرد تا کتاب بخواند و حالا مطالعه کردن یکی از کارهای مورد علاقه او شده. شاهرخ حافظه ای فوق العاده قوی دارد و در دانشگاه همه او را به عنوان مغز کالج می شناختند .

- از اولین روز آشنایی با شاهرخ بگو .

برای اولین بار ،با هم در یک جشن تولد آشنا شدیم . او با سر و وضعی عجیب به مجلس جشن آمده بود و همین امر باعث شد ناخودآگاه توجهم به او جلب شود .معمولا چون در اینگونه مراسم اکثر میهمانها دختر و پسر هستند همه سعی می کنند با بهترین و شیک ترین سر و وضع شرکت کنند اما شاهرخ بدترین وضع را داشت . او خیلی مسخره به نظر می رسید .یک پسر لاغر و سیاه با موهایی مثل خرس و بلوزی قرمز و شلواری سورمه یی رنگ. اول فکر کردم از نظر اخلاق مشکل دارد . ولی وقتی به حرکاتش دقت کردم فهمیدم از تمام پسرهای حاضر در جمع باهوش تر است . من محو سرو وضع عجیب او شده بودم و وقتی به خودم آمدم فهمیدم او هم متوجه من شده است. البته بعدها فهمیدم او هم از مدل موی من تعجب کرده است .

- خاطره ای از روز ازدواجتان برایم تعریف کن .

در روز عروسی استرس عجیبی گرفته بودم . می ترسیدم مراسم به هم بخورد به شاهرخ سفارش کرده بودم که کاری نکند که پدر و مادرم عصبانی شوند ، در لحظه ای که همه منتظر بودیم تا شاهرخ به دنبالم بیاید ،ناگهان دیدیم او خرطوم یک فیل را گرفته و به سمت من می آید . با دیدن فیل همه به وجد آمدند و خیلی ها تعجب کردند ، پدرم خیلی عصبانی شد و من جا خوردم و شاهرخ نزد من آمد و گفت : ((همانطور که دوست داشتی تو اولین دختری هستی که با فیل به خانه بخت می روی ، او واقعا آدم عجیبی است .یک عاشق دیوانه!))

پدر من مرد خیلی متعصبی بود که هیچ کس جرات نمی کرد حتی به او سلام بدهد ، اما شاهرخ این را نمی فهمید و معتقد بود هر آدمی قلبی در سینه دارد که گاهی می خواهد به زور غرور آن را مخفی کند. او هیچ وقت دست از شوخی کردن با پدرم برنداشت ،حتی در شب عروسی وقتی پدرم دست او را در دست من گذاشت ، شاهرخ به جای تشکر کردن در گوشش گفت:دیدی آقا ، بالاخره من برنده شدم ! و عجیب بود که برای اولین بار پدرم در آن لحظه خندید!

MdR

قصه های «امیرعلی»

طاهای 3 ساله مان، امسال از اول مهر به خاطر کارهای پایان نامه مادرش، روزها را در مهدکودک می گذراند. با سازگاری عجیبی که اصلا فکرش را هم نمی کردیم. از همان روز اول چنان با محیط مهد و بچه‌ها هماهنگ شده بود که تمام شک و تردید و نگرانی‌هایمان را درباره اولین تجربه هایش در دوری از پدر و مادر فراموش کرده بودیم.

اما چند روز که گذشت، صبح‌ها به طرز عجیبی هیچ علاقه ای به رفتن نداشت. بغض می کرد و گریه می کرد و مقاومت. دلیلش هم نه خواب آلودگی بود، نه رفتار بد مربی و نه دلتنگی. یک چیز عجیب بود:« امیر علی زینبی پور منو می زنه.»

فردای همان روز  مادر، رفته بود مدرسه تا ببیند قضیه از چه قرار است. ماجرا اما با توضیح مربی برایمان کامل روشن شد:« اتفاقا طاها بیشتر از همه بچه ها با امیر علی دوسته و بازی می کنه. این قدر که آخرش هم با هم کشتی می گیرند و می خندند.»

آن روز، آن جلسه دو تا نتیجه با مزه داشت:

1- فامیلی امیرعلی، «زینلی پور» است که طاها اصرار دارد که:«نه! زینبی پوره!»

2- کشتی ممنوع!

حالا هرروز صبح، طاها موقع رفتن می گوید:«من خیلی خوشحالم. چون می رم پیش امیرعلی زینبی پور. دلم براش خیییییلی تنگ شده.»

روابط ما بزرگترها هم همین طور است. گاهی وقت‌ها لازم است که فقط کشتی گرفتن هایمان (حتی با خنده و شوخی) با هم را ممنوع کنیم. آن وقت هرروز صبح دلمان برای هم تنگ می شود. حتی اگر اسم درست همدیگر را هم بلد نباشیم.