من یه دخترم..همینه که هس

من همینم نه ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﻣﻮﻫﺎﻣﻮ ﺑﻠﻮﻧﺪ ﮐﻨﻢ...ﻧﻪ ﭘﺎﺷﻨﻪ ۱۵ ﺳﺎﻧﺘﯽ ﭘﺎﻡ ﮐﻨﻢ...ﻧﻪ ﻟﺐ  ﺑﻪ ﻣﺸﺮﻭﺏ ﻣﯿﺰﻧﻢ...مـــــــــــــن ﻣوﻫﺎﻡ ﻣﺸﮑﯿﻪ....لنز نمیذارم تو چشمام...چون چشام خودشون بقدری خوشگلن ک نیاز ب این کارا نیستا زیر دماغم رژ نمیزنم واسه جلب  توجه...جایی که پسر هست ناز نمیکنم ...بلد نیستم 2رو باشم چون خانوادم با فرهنگن...دنبال پول و ماشین مدل بالای پسرا نیستم چون پدرم برام کم نذاشته و عقده ای نیستم...ﺗﯿپمم شیک و ﺳﺎﺩﺳﺖ...نمیگم بار هر کسی هستم  یا این که خیلیا ما رو میخوان...ما از اوناشیم که کم مشتری داریم...هرکسی رو غرق محبت نمیکنم..ﺷبم ﺑﺎﯾﺪ قبل از ساعت خاصی ﺧﻮﻧﻪ
ﺑﺎﺷﻢ...همینم که هستم من عوض نمیشم...واسه من دختر بودن یعنی  همین وگرنه جنس زیاد تو بازار هست..به خودمم افتخار میکنم..

هوالاحسن سمیع و بصیر

سلام . سلامی به زیبایی گل . سلامی به لذت رها شدن پروانه ای از پیله و سلامی به گرمی تابستان کربلا.

سلام به بهترینه وعده کنندگان . سلام به تویی که دل ها با ذکرت آرام می گیرد و سلام به تو ای احسن الخالقین .

نوشتن نامه برای کسی که هر روز و هر دقیقه و هر لحظه به آدم  نزدیک هست سخت است. بارالها کمی و کاستی های منو در این نامه ببخش.

خدایا تو از رگ گردن به من نزدیک تری ولی من روز ها و ماه ها ازتو دور تر ام .از این دور تر ام مگه می شه که فقط در سختی ها و مشکلات یادت می کنم و تو را ثنا می گم

. خنده ام می گیرد یا شاید ام گریه برای اینکه برای کسی  نامه می نویسم که همه ی هستیم و نیستیم  از اوست !  آن هم اینقدر ساده و بی ریا .

خدایا خیلی سوال های بی جواب دارم .

گاهی اوقات در گوشه ی اتاق نیمه تاریک ام به پنجره و باران های مثل مرواریدت خیره می شوم  و    با خودم زمزمه می کنم  که آیا گناهانم را می بخشد  ؟؟ اما بلافاصله نوایی در درونم می پیچه : هوالرحمن الرحیم .

یا در زمان محرم  تو تاریکی مجلس ها با خودم فکر می کنم آیا توبه ام قبوله ؟؟؟

باز این نوای در دلم نجوا می کند : هو الغفورالرحیم.

بعضی اوقات وقتی رو برگ های زرد پاییزی  که راه میرم  با همان صدای خشخش با  خودم فکر می کنم چرا منو آفریدی در حالی که فرشتگانت در هر حال تمحیدت می کردند. اینبار این نوا خیلی آروم تر می گه : خدا می دونه آنچه  که تو نمی دونی.

خدایا بعضی اوقات از دستت ناراحت می شم . اخه چرا اون های که به ناحق می خورند پول دار ترند .؟

چرا اونایی که مسخره می کنند با هاشون به آدم بیشتر خوش می گذره؟ اصن چرا همیشه بد ها بهترند؟؟ اما این بار نوای درونم پاسخی نمی ده فقط یک سوال می کند : در نزد خدا یا مردم؟

خدایا این نامه ممکنه اولین و آخرین نامه ام به تو باشد . منو ببخش واسه همه طلب کاریام که در زندگی از تو دارم .خدایا منو ببخش که صدای مظلومی رو می شنوم و کاری نمی  کنم.

 خدایا می خوام تشکر کنم ازتو که مادری مهربان و صبور و پدری سخت کوش و زحمت کش به من اعطا کردی . و از همه مهم تر سلامتی . خدایا ممنون که اگه نمی تونم دوای درد مستندان باشم تو منو هم دردشون کردی لااقل درکشون کنم . خدایا ممنون که این نوا ها رو همیشه در دلم زنده نگه داشتی .  

خدایا من بار ها کمک ها وامداد های تو را دیده ام ولی بی تعقل از آن ها گذشتم . بهم قدرت تعقل بیشتر اعطا کن.

خدایا من چمران نیستم برایت زیبا بنویسم و یا بابایی که زیبا برایت پرواز کنم بارالها همت نیستم که برایت زیبا شهید شوم . ولی خواسته ای دارم ازتو که آن ها رو واسطه قرار می دهم .

 خدایا از تو می خوام هیچ وقت در هیچ جای دنیا اشک پدر و مادری در نیاد .

از طرف :نیاز مند ترین مو جودات

گیرنده : بی نیاز ترین موجودات

مدتی نیستم

اینجانب حاج عارمین باید خدمتتون عرض کنم که مدتی نیستم!

حالا شاید این نبودن طولانی شد و چه بسا دائمی،شایدم کوتاه بود معلوم نی

دلایل خاص خودمو دارم :

اول اینکه دم دمای امتحانامه و بخاطر قضیه تصادفم از درسام خیلی عقب افتادم و باید جبران کنم

دوم اینکه اینجا یه عده مریض منتظر بودن من پست بذارم تا بیان هر شر و وری تو نظرات بگن و مثلا منو عصبانی کنن! راستش من مث سهیل با صبر و حوصله و خون سرد نیستم و حوصله اینجور آدما رو ندارم و بخاطر همین همش بحث پیش میومد و هم داش سهیل ناراحت میشد هم جو اینجا بهم میریخت از طرفیم خیلی از شماها جای درک کردن من و سهیل بیشتر ازمون انتقاد میکنید و همه تقصیرا رو گردن ما میندازید و انگ بی اعصابی و ... بهمون میزنید! خلاصه اینکه تا وختی اوضاع به همین شکل باشه احتمالا من فعالیتی نمیکنم و فک کنم این بهترین کار باشه

یه خبر هم واستون دارم،احتمالا یه نویسنده جدید به جمعمون اضافه میشه،ایشالا که با اون نویسنده مهربون باشید و غریب نوازی کنید و عده ای عقده هاشونو سر اون بدبخت خالی نکنن

ایام به کام

#عارمین

تشکر و قدر دانی ویژه از استادانم

به نام خداوند گل ها و پروانه ها

سلام و عرض ادب و احترام

انسان به داشتن همکارانی فهیم و با ادب و عزت مند  ،احساس غرور و افتخار می کند.در این چند

روزه شرمنده همکارانی گشتم که باید در برابر ادب و احترام وتواضع و علم آن بزرگواران  ، زانوی

ادب بر زمین نهم . هیچ چیز برای قدر دانی نیست جز تشکر با  کلماتی که آن هم ناقص است و

کوچک.

از یکایک همکاران که پیامک فرستادند .بزرگوارانی تلفن نمودند تشکر و قدر دانی می کنم.

همکاران ارجمندم در خراسان های رضوی ، شمالی و جنوبی ، استان تهران ، استان آذربایجان

شرقی ( شهرستان زیبای تبریز و شهرستان شیخ محمود شبستری ( شبستر عزیز و همکار گران

قدر و محترم و فهیم جناب آقای حیدری ) و استان زیبای البرز و سایر  شهرهای ایران آسمانی )

  همکاران هوشمند و فرزانه من سوال می فرمایند که نمونه سوال هشتم دارید . من در خدمت

شما هستم لطف بفرمایید اگه مشکلی نیست به همراه من  پیام بفرستید  من در خدمت شما

بزرگواران ،  هستم  و برای شمارتون  نگران نباشید  بعد از ارسال  پاسخ پیامک تون  شماره تلفن

 شما  پاک می شود .  لازم به ذکر است خدمت شما عرض بکنم ایمیلی بر روی وبلاگ قرار دارد که

  از آغاز شروع وبلاگ که چندین سال می باشد  باز نشده  .زیاد ایمیلی نیستم . شاید الان

دیگه کارایی ندارد من ازش خبر ندارم.  حتی  گوشی به دست نیز نیستم . و هیچ گونه وابستگی

به آن ندارم. ( گوشی ساده ی نوکیای پیش پا افتاده فقط برای مکالمه و پیامک ، خدا بده سلامتی ،

تمام )

همکاران ارجمندم فرمودند که ایمیل فرستادند من شرمنده شما هستم ببخشید به خدا ،

لطف بفرمایید پیامک بدهید  من در خدمتم .

اگرچه ممکن است سوالات خیلی مورد پسند همکارانم نباشد ولی خوب ،  چون عده ای از دوستان

فرمودند که از آن استفاده می کنند به احترام این عزیزان ، تا بعد امتحانات رمز برداشته نمی شود.

خداوند  پشت و پناهاتان.

شکست عشقی نخوردم اما....

 احساسمو از دست دادم!  

کسی تنهام نذاشته اما دلم تنهاست!

قلبم نشکسته اما.احساس می کنم

 یه زخم عمیق روی تنش جا خوش کرده.

از این زندگی خسته نشدم اما.

فقط گاهی احساس می کنم

 باید بگم دیگه کم آوردم؛ انصراف می دم!

دلتنگ نشدم اما..

یه وقت هایی دلم هوای 

بودن کسی رو می کنه که خودمم نمی دونم کیه

 افسرده نیستم اما.خب گاهی پیش میاد 

حوصله ی هیچ کس و ندارم

؛ حتی خودمو!حالم بد نیست 

اما.گاهی وقتها خوب می فهمم 

چقدر می تونه یه اتفاق ساده از پا درم بیاره! 

هنوز دیوونه نشدم نه...؟!!

گاهی آنچنان مزخرف می شوم 

که برای دیگران قابل درک نیستم

.حتی عزیزترین کسم را از خودم می رانم 

اما در آن لحظه در دلم آرزو دارم

 او بگوید:می دانم دست خودت نیست، درکت می کنم...