همین که می‌کنی ترکم، سکــــــوت آغــــــــــــــاز می‌گردد
چو باز آیی، زبان از نو ســــــــــــــــــــــخن‌پرداز می‌گــــــردد
دلت با ما چو در جنگ است، زمین در چشم ما تنــگ است
زمانی که نمی‌ســــــازی زمان ناســـــــــــــــــــــاز می‌گردد
چرا مرغ خیــــــال ما، همیشه بی‌خیـــــــــــــــــــــــــــال ما
به وقت دوریت کارش فقط پــــــــــــــــــــــــرواز می‌گــــــردد
گره در کـــــار چون افتد، به کوشش آن گره بگشــــــــــــــــا
نپنداری چو بنشینی گـــــره خود بــــــــــــــــــــــاز می‌گـردد
هر آن غافل که طــــــــراری کنـــــــــد در رخت عیــــــــــاری
یقیــــــــن داند که افشــــــــا عاقبت این راز می‌گـــــــــــردد
نماند این سکوت ســــــرد همیشه با هـــــــــــــــــزاران درد
زمستان می‌شود آخر بهــــــار آغـــــــــــــــــــــــــــاز می‌گردد
9/11/1393