زیبایی.... همان جایی است که در کلام تو بر من نمایان شد... خورشید همان جایی است که تا به امروز از آن بی خبر بودم. پرواز نشانه ایی از تو است  آزادی  چون تویی را  تاج بر سر خوادد بود.. من این برف را باید پشت یر بگذارم .. این راه صعب را هر عصایی مبارکباد خواهد بود تا روزی که رسیدن به آن سوی دره ها و در دشت هایی فراخ و سرسبز ه مادر زندگی به ما ارزانی داشته است شکوه و جلال زیبایی را در تهنیت تلاض هایمان دیدار کنیم.

من فراموش نمی کنم.. اه بازهم این رود مرا به کجا می کشاند .. من قاصدکی در دست باد نیستم.. هان ... ای بادها.. کوه ها ... سخنم با شما است.. من با قدم هایی به استواری تاریخ سرزیمنم ره می سپارم... اندیشه، اآری اندیشه کجاست؟! .. سرزمینم...  کتاب هایی را باید مرور کنم تا  معنایی این واژه را دوباره دریابم.. چه سنگین و مبهم.. دوست داشتنی و فرار ... سرزمینم... سرزمینم.. نیاکان من... نیاکان من ...  آنها در من زنده اند.. پس سرزمین من آیا مقدس است؟

من شاید نمیدانم معنای این واژه را.. اما می دانم که برای چه زنده ام.. مرزها بسیار تنگ و جیار اند...  . سرزیمنم را می خواهم اما بدون مرز!