تو (12؟)

از پشت دیوار بیرون می آیم. به سمت انتهای خیابان می چرخم، گرده های سفید از زمین به بالا می ریزند. آسمان سفید می شود؛ زمین خاکستری. بافت رویِ آسفالت با رگه های خاکستری و پنبه های سیاه جسته و گریخته پر می شود. به بالا سقف از ستاره های پلاستیکی شب رنگ، به زیر گویِ آتشین میان قدم هایم. زیر این سایه سال های پیش رو مثلِ مرغ تاریک رویِ پشت بام دراز کشیده اند. سر ظهر جمع نمی شود. سایه تا شب پیش می رود. میان انگشتانش برگ هایِ درازِ بید بیرون می زند. سر برگ ها سوخته، قهوه ای مایل به سرخ و سیاه. چیزی تا اُکسیدگی باقی نمانده. نمی خواهم از پشت سر افتادن بدانم. نه از سوختگی های پشت سر می دانم، نه با ابرها درباره ی خلاصه ی قسمت پیشین می خوانم. 
قرصی دیگر از پوشش آلومینیوم بیرون می آورم. مرضِ شهر به مرضِ شهرگریزی گرفتارم می کند. خیابان وقتی با تمامِ وجود در میانِ کوچه هایش می چرخم، مُدام و در هر لحظه از خود دورم می کند. حکومت اداره می کنند و من حاکمیت خویش از دست می دهم. به تارهای عنکبوت بسته بر گلدان های تازه مانده در عمق فصلِ خاکستریِ سال چنگ می زنم. 
از خواب بیدار نشده، چروک رویاهای شیرینِ شب های پشت سر رفته هنوز بر صورتم باقی مانده. هنوز می توانم بو بکشم و در دیوارهای اتاق تقسیم بشوم. چیزی نمانده که اولین تخلیه را با سیگار و کُنیاک آغاز کنم:
قبض، قبض، قسط، کارت، اِ تی اِم، سی سی تی وی و بعد: پول و پول و پول و پول و پول و پول و پول و پول و پول. 
از خواب بیدار می شوم. زمین دارد هنوز می بارد. پیش رویِ بهمن ماهی دیگر ایستاده ام و با لرزش سیم های مخابرات ارتباط برقرار می کنم. چسبیده به سوزن نورهای زیر تلِ خاکستر. به بیدار نشدن فکر می کنم. زمین حوصله ی زندگی ندارد. بیا برایش آوازِ پرِ جبرئیل بگوییم. نامه هایمان از یادش می رود. تمامِ ساعت ها. تمامِ عقربه ها. 
از این جا می توانم جانورانِ خزیده زیر پوست را به تماشا بنشینم. که انگار قصدشان به انقراض نیست. شاید می خواهند جایمان را به کلی بگیرند. 
بالاخره تو هستی. شرایط به رخ می کشی. اوصاف به یاد می آوری. خوب می دانم درباره ی چه چیزی حرف می زنم. چیزی از غیره ها و سه نقطه ها نمی دانم. در همین جا خلاصه می شوم. در همین سکوت غرق می شوم. از سایه ها انتظار پوسیدگی ندارم. نَرم باقی می مانند. آغوشم اما دیگر نیازی به آن ها ندارد. که از دور تماشایشان می کنم. بگذار تمامشان به ما حسادت بکنند. چاره ای جز انداختن تقصیر گردن یک نفر ندارند. که آن یک نفر... .
نمی دانند حتا حدودن چه احساسی دارند. تو خوب می دانی.
«اِی کجایی کز بوسه
بر لب تشنه ام بزنی آبی»

خیال...

اینکه آدم بداند چه می خواهد، و برای به دست آوردنش هم تلاشی در خور!! بنماید و بعد هم آخر سر به آن برسد، یک حرفی است؛ و اینکه آدم نداند که چه می خواهد ولی هی بیخودی برود تا به آن چیزی که نمی داند چی هست برسد، هزار حرف! ...

   به گمانم پیدا کردن چیزی که آدم ها هنوز روی آن دست نگذاشته باشند و به گه نکشیده باشندش، کاری بس!! دشوار باشد و به عقیده حقیر ناشندنی! چرا که خود همین حقیر هم، بوده که چیزی نظرش را جلب کرده باشد و برای رسیدن به همان چیز از آدم و عالم گرفته تا خدا و زمین و آسمان و گوشتکوب و خودکار و میخ طویله را پله کرده باشد برای رسیدن به آن چیز، و بعد که رسید و آرزو به دل نماند؛ خیلی که از آن استفاده کرده باشد، آن است که دستمال توالتی ساخته باشد از آن، برای پاک کردن ماتحت مبارک و بعد دویدن و زور زدن برای رسیدن به چیزی دیگر و چیزی دیگر و چیزی دیگر.... و حالا بگذر از بقیه آدم های دور و برمان که چنان گوی سبقت می ربایند از هم و از روی هم رد    می شوند که بولدوزر هم به این راحتی از روی سنگ و کلوخ رد نمی شود!

   ولی اینکه میان این همه های و هوی و بدو بدو و دماغ عملی و موبایل قسطی و حرف های صد من یک غاز روشنفکرانه و تاریک فکرانه و دعوای یهودی و مسلمان و آروغ سیاسی و باد شکم هنری و چه و چه و چه، تو عین الاغی که تا به حال چرخ و فلک ندیده است، هاج و واج مانده ای، خودش حکایتی است...

همه رفته اند و رسیده اند و تو هنوز آویزان خیال مانده ای.... خیال...

آن خیالش اندکی افزون شود          
کز خیالی عاقلی مجنون شود...

آخرین سرباز

در سرزمینی دور و سر سبز , در دیاری کهن و پر از رمز و راز , استاد فرزانه و خردمندی میزیست که دشمنان فراوانی داشت و هر یک از آنها جهت دستیابی بر مقاصد شوم و پلید خود که همانا دست یافتن بر علوم جنگها تن به تن بود از هیچ عمل پستی فرو گذار نبودند .استاد روشن بین با درایت خاصی و منحصر به فردی هر یک از توطئه های دشمنان را با ظرافت بی نظیری خنثی می نمود , در این بین شاگردان بی خرد و بلند پرواز و کوته بین استاد به واسطه طمع و حرص بیش از حد هر لحظه بیش از پیش بر مشکلات استاد می افزودند و استاد تنها مانده بود با سیل حوادث . بسیاری از رهروان پس از گذشت چندین سال گمان میکردند که تمامی مراحل آموزش را پشت سر گمارده و حال وقت آنست تا خنجر زهر آلود را بر پیکر استاد وارد سازند و این چنین بصورت پنهانی معبد را ترک کرده و جهت دست یافتن بر آمال بی پایه و اساس خود به خیل دشمنان استاد پیوستند . آنان به سو استفاده از آنچه که فرا گرفته بودند پرداخته و سوگند وفاداری به عدالت و استاد و یاری به مستمندان را فراموش کردند . در یکی از روزهای زمستان گروهی از دشمنان جهت نابودی استاد به معبد یورش آوردند و در حیاط بزرگ معبد با استاد و چند شاگرد سر سپرده کم سن و سال روبرو شدند. استاد در انتظار آنان بود و فرمانده شورشیان با ریشخند تمسخر آمیزی به او نگریست و چنین گفت :تمامی سربازان تو این نوزادان هستند ؟ با این سربازان میخواهی با من بجنگی ؟ و سپس خنده در میان شورشیان طنین انداخت و استاد همچنان به متانت و آرامش خاصی حرکات و رفتار دشمنان را موشکافانه و محتاطانه زیر نظر داشت  به یک باره حمله بی امانی توسط دشمن صورت پذیرفت و پیکار خونینی به همراه چکاچک شمشیرها تا دور دستها طنین انداخته و آوایش به گوش میرسید . استاد خود را به خطر انداخت و این چنین رهروان خردسالی را که باقی مانده بودند ,  را از محوطه معبد دور ساخت  , او با زخمهای عمیقی که برداشته بود به حملات دشمنان و خائنین پاسخهای دندان شکنی میداد .  در یک لحظه که دشمن نیز از خستگی مفرط مکث نموده  و به استاد مینگریستند که هنوز بر روی پاهایش ایستاده است , زمان نبرد بیش از حد طولانی شده و آنان گمان میکردند که در کوتاهترین زمان ممکن او را نابود ساخته و معبدش را متصرف میشوند . خائنین نیز طی سالهای گذشته چنین شیوه نبردی را از استاد ندیده بودند . ردای استاد از زخمهایش به رنگ سرخ در آمده بود و اشک ریزان بر پیکر رهروان خردسالش مینگریست , فرمانده دشمن با خنده رعد آسایی از او خواست که تسلیم شود و چنین گفت : تو دیگر تنها مانده ای و رمقی برایت باقی نمانده و دیگر هیچ سرباز فداکاری نداری , تسلیم شو .

استاد در پاسخ چنین گفت :

ای نادان , فرمانده وقتی سربازی نداشته باشد , خود بعنوان آخرین سرباز تا آخرین نفس و قطره خونش میجنگد و هرگز تسلیم دشمن زبون نمیشود .

سپس  حالت عجیبی  سرا پای جسم و روح استاد را در برگرفت و چنان نبرد بی امانی آغاز گردید که متجاوزین یکی پس از دیگری هم آغوش  زمین گردید . پس از گذشت مدتی , تنها استاد مانده بود و فرمانده دشمنان . آن دو چشم در چشم هم دوخته و هر یک کوچکترین حرکت دیگری را زیر نظر داشت . فرمانده دشمنان با نعره ای رعدآسا با شمشیر برهنه اش به طرف استاد یورش برد و استاد حمله او را دفع و چنان ضربه مهلکی بر پیکر او وارد ساخت که در دم جان سپرد . استاد رو به آسمان نمود و چنین فرمود :  با توکل بر پروردگار بی همتا بر دشمن زبون چیره گشتم و سپس سجده شکر به جا آورد .و...  استاد در میان رهروانش چنین گفت این داستان آخرین سرباز بود . 

کنگره بین‌المللی استاد شهریار در تبریز برگزار می‌شود

گونازتی وی:استاد شعر و ادب و شاعر پرآوازه و مشهور آذربایجان جنوبی استاد شهریار، آنچنان که شایسته و مقام ایشان باشد به جهانیان معرفی نگردیده است.از این رو کنگره بین المللی استاد شهریار برای نشان دادن چهره اصلی و مغفول مانده ایشان در تبریز برگزار خواهد شد.

به گزارش گونازتی وی، حسن میلانی رئیس حوزه هنری استان آذربایجان‌ شرقی از برگزاری کنگره بزرگ استاد شهریار در تبریز  خبر داد و اظهار داشت:" این کنگره با هدف نشان دادن چهره اصلی و مغفول مانده استاد شهریار بر پا می‌شود".

وی در مورد تاریخ برگزاری این کنگره افزود:" این کنگره در سال ۹۴و همزمان با سالروز تولد استاد شهریار با بار علمی متفاوتی برگزار می‌شود".

وی تصریح کرد:" تا امروز تمام کنگره‌های بر پا شده در مورد این استاد بزرگ جنبه شعر و نمایشی داشته‌اند و این بار می‌خواهیم کنگره‌ای متفاوت برگزار کنیم که به موضوعاتی مثل تفکر علمی، آیینی ، ولایی و...در شعر استاد شهریار بپردازد".

وی با بیان اینکه با تببین درست شعر شهریار می‌ توان بسیاری از مسائل و مشکلات امروزی را حل کرد، گفت:" تعالی جمعیت و وفاق با همین افکار شکل می‌ گیرد".

میلانی با اشاره به اینکه این کنگره در سطح بین‌المللی برگزار می‌شود، تصریح کرد:" کشورهای همسایه و دارای فرهنگ مشترک با ایران و ارتباط فرهنگی با ما نیز در این کنگره حضور پر رنگی خواهند داشت".

هوای بهاری در زمستان

پارسال ، در چنین روزهایی بود که به روستا رفته  و شاهد بارش برف و سفید پوش شدن روستا  بودم و خاطرتان هست که زیبائیهای آنروزهای برفی را در قالب چند عکس در مقابل دیدگان شما قرار داده بودم

اما

هنوز تا امروز خداوند رحمان نزولات آسمانی خود را از ما و زمین دریغ کرده است و آنچنان که در علوم پیش بینی هواشناسی آمده ، بزودی نیز سفید شدن زمین را نخواهیم دید و اینروزها در کوی و برزن ،هوا انچنان روبه گرمی رفته که بوی بهار و شب عید احساس می شود .

نمی خواهم نتیجه گیری کنم چرا که مطمئنا " خیلی زوده که آب و هوای این دوماهه مانده از زمستان را پیش بینی کرد چون که   رحمت ، حکمت و قدرت خدا فراتر از علم و تجربه زمینی ماست .

 من نیز چون شما امیدوارم که در ایام مانده ، فصلی پر برکت را شاهد باشیم آنچنان که تابستان سال آینده ، سال نکویی برای کشاوزران و روستائیان محترم باشد .

ولی نکته ای که باید به آن اشاره کنم اینست که در صورتی که این روند ادامه پیدا کرد علت و چاره چیست ؟ انچه مسلمه اینه  که اهالی و مردم روستایی آنقدر با صفا ، ساده و پاک و شکرگزارند که باورش سخته که خداوندرحمان و رحیم ، قهرش آمده باشد .به نظر می آید این یک امتحان الهی باشد حال دلیلش هر منطق علمی باشد ، امتحانی برای بندگانش برای شکرگزاری نعمت هایش ، صرفه جویی ، رعایت حق الناس در شرایط بحرانی و... و صد البته امتحانی برای مسئولان خرد و کلان جهت تصمیم گیری صحیح و تدبیری عاقلانه و پیش بینی شرایط با توکل برخدا  .

نویسنده : محمد جعفری