آیت الله سید محمد خاتمی در نامه ای به بان‌کی‌مون دبیرکل سازمان ملل متحد ضمن محکوم کردن اقدامات خشونت بار و افراط گرایانه در سراسر جهان به هرنام و با هر مسلک و مرامی خواستار اقدام جدی سازمان ملل متحد و سازمان‌های بین المللی و خیرخواهان صلح‌طلب شد. به گزارش ایسنا، خاتمی در این نامه گفته است:
من نیز چون شما و صدها میلیون نفر در سراسر جهان از جنایت تروریستی پاریس و رویدادهای مشابه و نگران‌کننده پیش و پس از آن که نمونه‌ای از آثار شوم و ضدانسانی تروریسم و افراط گرایی در شرق و غرب عالم است متأثرم و آن را به شدت محکوم می‌کنم؛ اما از سازمان ملل متحد، سازمان‌های بین‌المللی، دولت‌ها، نهادهای مدنی، نخبگان و سرآمدان جهان انتظاری فراتر از محکوم کردن این حوادث می‌رود.امروز تنها در خاورمیانه و آسیا و آفریقا و آمریکای لاتین نیست که امنیت از میان رفته است، بلکه در قلب کشورهای اروپایی و آمریکا نیز هیچ‌کس در امان نیست و بپذیریم که امنیت در جهان به هم پیوسته امروز یا در همه جا برقرار می‌شود یا هیچ کجا روی امنیت را نمی‌بیند.
اگر صدای گفتوگو، صلح و مدارا که در لحظه‌ای حساس از تاریخ در سازمان ملل طنین افکند و مورد استقبال همگان قرار گرفت، جدی گرفته می‌شد و با ریشه‌یابی امور در جست‌وجوی راهکارهای عملی با ضمانت اجرایی بودیم و سازمان ملل متحد و نهادهای بین المللی می‌توانستند سیاستمداران را وادار به رعایت موازین و ملزومات برقراری صلح کنند و نهادهای مدنی و اندیشمندان و عالمان عالم در این راه گام‌های بلندتری بر می‌داشتند، امروز شاهد چنین وضعیت تلخی نبودیم.
نگذارید و نگذاریم جهان و انسان تحت هیچ عنوانی در معرض هراس، ناامنی و مخاطره باقی بماند. باید از کیان دین، آزادی، عدالت، اخلاق و گفتوگو و صلح به جد دفاع کرد.
نیل به مرتبه‌ی خرسندی از کار، مثل بسیاری از مراتب دیگر نسبی به نظر می‌رسد. آدمی اگر بخواهد در تلاش برای رسیدن به آن مرتبه از حد اعتدال خارج نشود، لازم می‌نماید که با توجه به مؤلفه‌های سازنده‌ی آن، از سقوط در پرتگاه‌های افراط و تفریط بپرهیزد. اما گاهی آن قدر دچار ترسیدن و ترساندن از آن پرتگاه‌ها می‌گردیم که به جای خرسندی از کار، به عافیت‌طلبی، ماست‌مالی، شیره‌مالی، وارونه‌کاری، رویه‌کاری، مزد و پاداش را بپا، تو را به کار چه کار و مانند اینها گرفتار می‌شویم. از افراط و تفریط که بگذریم این می‌ماند که اگر وجدان ما از کارمان خرسند نباشد، چگونه می‌توانیم خود را نابکار ندانیم؟